Pojazdy

Dowódca

Zdjęcia i opisy pojazdów wojskowych.

Dowódca

Stryker
Stryker to opancerzony kołowy wóz bojowy służący w Armii Stanów Zjednoczonych od około 2002. Jego podstawowa wersja to transporter opancerzony piechoty, występuje jednak też w wielu innych wariantach. Jest rozwinięciem kanadyjskiego pojazdu LAV III, bazowanego z kolei na szwajcarskim Mowag Piranha.

Dowódca

Hummer AV

Model: Hummer VD-BP Olive green
Profesja: Anty-czolgowy hummer.
Predkosc maksymalna: 120 mph

Jest to najzwyklejszy hummer, do ktoreg jest podpieta wyrzutnia rakiet.
Przewaznie to AT4, RPG. Ma troche lepszy pancerz i lapieij gdy strzeli celnie bo nawet za jednym celnym strzalem z czlogu moze juz byc po pojezdzie i po zalodze hummera.

Dowódca

UH-60 Black Hawk — średni wielozadaniowy amerykański śmigłowiec transportowy i wsparcia piechoty zbudowany przez Sikorsky Aircraft Corporation. Maszyna jest napędzana dwoma turbowałowymi silnikami poruszającymi jeden wirnik nośny.

UH-60 był maszyną, która została wytypowana jako zwycięzca konkursu ogłoszonego przez Armię Stanów Zjednoczonych na początku lat 70. XX wieku na następcę śmigłowca Bell UH-1 Huey. Do ostatecznego przetargu dopuszczono dwie maszyny: YUH-60A, oznaczonego nazwą fabryczną S-70 i Boeing-Vertol YUH-61, konkurencyjną maszynę, która przegrała z konstrukcją wytwórni Sikorsky.

Dowódca

Kraj produkcji: Stany Zjednoczone
Załoga: 4
Masa: 54269 kg

Wymiary: długosć: 9,76 m
szerokosć: 3,65 m
wysokosć: 2,89 m

Zasięg: 450 km
Opancerzenie: brak danych

Uzbrojenie: działo 105 mm
2 km 7,62 mm (w tym jeden sprzężony)
km 12,7 mm

Napęd: turbina gazowa Avro Lycoming AGT-1500
o mocy 1119kW (1500KM)

Osiągi: prędkosć maks. 72,5 km/h
pokonywanie zapór o wys. do 1,25 m
rowów o szer. do 2,74 m
przeszkód wodnych o gł. do 1,22 m

Dowódca

Bojowy wóz piechoty (BWP) – uzbrojony i opancerzony pojazd bojowy, zwykle gąsienicowy, przeznaczony do przewożenia żołnierzy piechoty zmechanizowanej na polu walki i jej wsparcia ogniowego.

Bojowe wozy piechoty wykształciły się w połowie lat 60. XX w. w drodze rozwoju gąsienicowych transporterów opancerzonych. Od transportera opancerzonego, bojowy wóz piechoty różni się przede wszystkim silniejszym uzbrojeniem, umożliwiającym prowadzenie walki ogniowej oraz zazwyczaj także lepszym opancerzeniem. Bojowe wozy piechoty buduje się przede wszystkim jako pojazdy gąsienicowe, dzięki czemu mają ruchliwość podobną do czołgów, którym mogą towarzyszyć w ataku. Dzięki zdolnościom do poruszania się w trudnym terenie i dużej ruchliwości taktycznej nadają się do prowadzenia walki ogniowej we wszystkich warunkach, w jakich można użyć czołgów – zwłaszcza w szykach pododdziałów desantowych i rozpoznawczych. Oprócz pojazdów gąsienicowych, według współczesnej klasyfikacji międzynarodowej, bojowymi wozami piechoty nazywa się jednak także kołowe pojazdy o konstrukcji transporterów opancerzonych, jeśli są uzbrojone w działko kalibru co najmniej 20 mm.

Uzbrojenie bojowych wozów piechoty najczęściej stanowią szybkostrzelne małokalibrowe armaty automatyczne kalibru 20-30 mm, rzadziej do 40 mm, umieszczone w wieży obrotowej. Wyjątkami są radzieckie pojazdy BWP-1 (BMP-1), uzbrojone w armatę kalibru 73 mm, oraz BMP-3 - w armatę 100 mm. Z armatą sprzężony jest zwykle karabin maszynowy. Część bojowych wozów piechoty uzbrojona jest ponadto w wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych, dające im możliwość walki z czołgami. Oprócz tego, jako pomocnicze uzbrojenie, liczne pojazdy tego typu mają otwory strzelnicze umożliwiające żołnierzom desantu prowadzenie ognia z broni strzeleckiej z wnętrza pojazdu.

Z powodu limitów masy, opancerzenie bojowych wozów piechoty jest zwykle jedynie nieco lepsze niż transporterów opancerzonych i znacznie słabsze od czołgów, zapewniające ochronę ze wszystkich stron przed pociskami broni strzeleckiej kalibru do 12,7 mm i odłamkami. Od lat 80. występuje jednak tendencja do zwiększania stopnia odporności opancerzenia zasadniczego, także poprzez stosowanie nakładanych z przodu i boków pojazdu dodatkowych paneli pancernych z materiałów nowej generacji, jak kevlar. W efekcie, nowoczesne bojowe wozy piechoty mogą być odporne także na ostrzał z działek kalibru 20-25 mm z przedniej półsfery.

Typowym układem konstrukcyjnym dla bojowych wozów piechoty jest przedział silnika z przodu po jednej ze stron (z reguły po prawej), a obok niego przedział kierowania z miejscem kierowcy. Środek pojazdu zajmuje przedział bojowy z wieżą obrotową, a tył pojazdu - przedział desantowy, z miejscami dla żołnierzy desantu. Dostęp do przedziału desantu zapewniają duże drzwi lub rampa w tylnej ścianie pojazdu, oraz włazy w dachu. Bojowe wozy piechoty, oprócz 2-3 osobowej załogi, zabierają z reguły 8 żołnierzy desantu.

Część bojowych wozów piechoty jest pojazdami amfibijnymi, mogącymi pływać w wodzie (przede wszystkim radzieckie BMP), aczkolwiek możliwość pływania w części pojazdów została zamieniona na możliwość polepszenia opancerzenia, wiążącą się z wzrostem masy.

Bojowe wozy piechoty stanowiły podstawowy środek prowadzenia walki piechoty zmotoryzowanej od lat 70. do 90., stanowiąc element doktryny przewidującej konflikt wysoko rozwiniętych państw, dysponujących silnymi armiami pancernymi. W związku jednak z zakończeniem zimnej wojny i zmianą zagrożeń, jakie pojawiły się na świecie, powodującym zmianę modelu sił zbrojnych na bardziej mobilne i częściowe odejście od ciężkich sił pancernych, bojowe wozy piechoty obecnie są z powrotem częściowo zastępowane przez lżejsze i tańsze transportery opancerzone (np. amerykański Stryker), oraz kołowe BWP (np. Rosomak).

Na bazie bojowych wozów piechoty buduje się też bojowe wozy rozpoznawcze.

Przykłady bojowych wozów piechoty:

* Stany Zjednoczone M2 Bradley
* Związek Radziecki BMP-1, BMP-2
* Rosja BMP-3
* Niemcy Marder 1, Puma
* Włochy VCC-80 Dardo
* Francja AMX-10P
* Kanada LAV III
* Wielka Brytania MCV-80 Warrior

M2 BRADLEY

[/img]

Dowódca

Hughes AH-64 Apache

AH-64 Apache jest podstawowym śmigłowcem szturmowym w armii USA, wyspecjalizowanym w niszczeniu czołgów. Został opracowany przez firmę Hughes Helicopters, przejętą później przez McDonnell Douglas. Obecnie produkowany jest w należących do Boeinga zakładach McDonnell Douglas. Jego poprzednikiem był śmigłowiec szturmowy AH-1 Cobra.

Historia

W 1972 r. armia USA ogłosiła przetarg na Advanced Attack Helicopter (zaawansowany helikopter szturmowy). Swoje propozycje zgłosiło 5 firm, a do finału zakwalifikowano Toolco Aircraft Division koncernu Hughes Aircraft (później Hughes Helicopters) Model 97/YAH-64 i Bell Helicopter Textron Model 409/YAH-63. W 1976 wybrano projekt Hughesa. Pierwszy lot prototypu odbył się 30 września 1975 r. Kontrakt na produkcję podpisano dopiero w 1982, a rok później w zakładach Hughes Helicopters w Mesa (Arizona) wyprodukowano pierwszy seryjny egzemplarz. W 1984 Hughes Helicopters został zakupiony przez McDonnell Douglas za kwotę 500 milionów dolarów i producentem śmigłowca stał się McDonnell Douglas Helicopters. W 1996 r. McDonnell Douglas połączył się z Boeingiem, co zaowocowało powstaniem Boeing Helicopters.
W US Army używane są dwa główne modele AH-64: AH-64A i AH-64D. Wersje B i C były także wyprodukowane jednak nigdy nie weszły do służby. Powstało wiele wersji eksportowych. Jedyną wersją produkowaną poza USA jest brytyjski Westland WAH-64 – licencyjna wersja AH-64D z kilkoma ulepszeniami.

Budowa

Apache został zaprojektowany jako bardzo wytrzymała maszyna zdolna do działań na pierwszej linii frontu w każdych warunkach pogodowych, w dzień i w nocy. Kabina załogi jest opancerzona. Obaj członkowie siedzą w tzw. kevlarowej wannie. Dzięki nowoczesnej aparaturze nawigacyjnej (w szczególności dzięki użyciu kamer na podczerwień) i awionice śmigłowiec może latać nawet przy całkowitym braku widoczności. Odczyty przyrządów pomiarowych podawane są na wyświetlaczu zintegrowanym z hełmem pilota (rzutnik monookularowy przy hełmie). Naprowadzanie wieżyczki działka dokonywane jest poprzez obrót głowy pilota dzięki optycznemu monitorowaniu ruchów hełmu. Podczas projektowania Apache opracowano wiele nowatorskich rozwiązań. Jednym z nich jest jego wirnik skonstruowany z warstw włókien szklanych. Helikopter może kontynuować lot nawet z wielokrotnie przestrzelonymi łopatami.
Systemy zakłócania radaru oraz układy wabików cieplnych chronią śmigłowiec przed zestrzeleniem przez rakiety przeciwlotnicze naprowadzane na podczerwień oraz radarowo. Komputery do nawigacji w trudnym terenie oraz wykorzystanie sygnałów GPS pozwalają Apache'owi na przekradanie się wąskimi dolinami oraz odnajdywanie ukrytych celów bojowych. Połączenie tego wszystkiego powoduje, że AH-64 jest jednym z najlepszych śmigłowców tego typu na świecie. W trakcie walki współpracuje ze śmigłowcami obserwacyjnymi OH-58D Kiowa Warrior Scout.
Konstruktorzy podczas tworzenia AH-64 za cel nadrzędny obrali wysoką przeżywalność konstrukcji na polu walki. Osiągnęli to przede wszystkim dzięki:
* bardzo dobrym osiągom
* wyrafinowanej elektronice i wyposażeniu rozpoznawczemu (wieżyczka systemu TADS/PNVS oraz radar w wersji Longbow)
* zastosowaniu opancerzenia
* odizolowania silników od siebie (jeden od drugiego są rozdzielone przekładnią główną wirnika)
* zastosowaniu bardzo wytrzymałych materiałów w konstrukcji wirników
* wdrożeniu technologii, dzięki którym wyciek paliwa lub oleju silnikowego obniża możliwości bojowe w niewielkim stopniu (przez określony krótki czas).
W przypadku wykrycia i trafienia śmigłowca, zdolność przetrwania zależy od odporności na ogień obrony przeciwlotniczej. Wszystkie węzłowe elementy konstrukcji, mające znaczenie dla bezpieczeństwa lotu, są odporne na trafienia pociskami 12,7 mm. W razie zestrzelenia lub awaryjnego lądowania konstrukcja śmigłowca zapewnia załodze teoretyczne stuprocentowe bezpieczeństwo przy prędkości zderzenia z ziemią 12,8 m/s (46 km/h). Elementami absorbującymi energię uderzenia są: podwozie, wyłamywane do tyłu działko i odpowiednia konstrukcja kadłuba.

Wykorzystanie bojowe

Stany Zjednoczone

Apache swój chrzest bojowy odbył w 1989 r. w Panamie podczas operacji Just Cause.

Największe triumfy święciły Apache podczas I wojny w Zatoce Perskiej w roku 1991. Spora część sił pancernych Iraku została zniszczona przez ataki tych śmigłowców.
AH-64 w Iraku, 2004

Kolejny atak na Irak nie wiązał się z koniecznością niszczenia wielkich zgrupowań czołgów. Apache biorące udział w II wojnie w Zatoce Perskiej zostały użyte do walki z piechotą. Podczas wykonywania zadań zdecydowanie odmiennych od przewidzianych podczas projektowania konstrukcji, okazały się podatne na uszkodzenia zadawane przez siły naziemne przeciwnika w pewnych warunkach terenowych. Nawet 80% AH-64 operujących w górach zostało ciężko uszkodzonych od nieprzyjacielskiego ognia. Podobnie w miastach – iracka piechota była zdolna do uszkadzania śmigłowców (np. przy pomocy wielkokalibrowych karabinów maszynowych, działek 23 mm, a nawet granatników przeciwpancernych RPG-7), czasami zmuszając maszyny do awaryjnego lądowania. Falę krytyki wobec sposobu wykorzystania AH-64 wywołało zdarzenie z 21 marca 2003, kiedy 32 lub 35 Apache z 11. Pułku wpadło w iracką zasadzkę ogniową koło Karbali, na skutek czego jeden został zestrzelony, a większość uszkodzonych. Następujące zmiany taktyki przyniosły minimalizację strat, a z kolei udział AH-64 okazał się istotny dla osłony konwojów lądowych oraz osłony lotnisk.

AH-64 zastosowano przez krótki okres czasu również na Bałkanach, gdzie wspierał wojska ONZ. Został jednak szybko wycofany, gdyż charakterystyka terenu sprawiała, iż łatwo można było śmigłowiec zestrzelić przy użyciu np. granatników RPG-7.

Izrael

Izraelskie Siły powietrzne używają AH-64 jako zaawansowaną technicznie platformę do wykonywania precyzyjnych ataków z użyciem rakiet kierowanych, przeciwko różnorodnym celom. Podczas wojny z Libanem w latach 90. dokonywały ataków na placówki Hezbollahu, działając we wszelkich warunkach pogodowych, w dzień i w nocy. Podczas Intifady użyto je, z wykorzystaniem rakiet kierowanych, do zabicia przywódców Hamasu takich, jak Ahmed Jassin i Adnan al-Ghoul

Wielka Brytania

Za kwotę 2,5 miliarda funtów zostało zakupionych 67 AH-64 (w tym 59 WAH-64), by zastąpić wycofywane Westland Lynx. Są obecnie używane bojowo np. w Afganistanie

Cena i użytkownicy

Pierwotnie jeden egzemplarz AH-64A kosztował około 14,5 miliona dolarów amerykańskich. We wrześniu 2003, Grecja zamówiła 12 sztuk AH-64D wraz z uzbrojeniem za kwotę 657 milionów dolarów, co daje 56,25 miliona za sztukę. Singapur zakupił 20 AH-64D w dwóch partiach między 1999 i 2001. Pakistan rozważa zakup sześciu AH-64D do prowadzenia różnych zadań antyterrorystycznych.
Oprócz USA helikoptery Apache posiadają: Arabia Saudyjska, Egipt, Grecja, Holandia, Izrael, Japonia, Wielka Brytania, Zjednoczone Emiraty Arabskie. W 2008 zamówienie na 30 helikopterów w wersji Longbow Block III złożył Tajwan.

Wypadki

Polska

Podczas manewrów o kryptonimie Victory Strike II w październiku 2001 śmigłowiec AH-64 rozbił się na poligonie w Drawsku Pomorskim. Podczas awaryjnego lądowania zginął pilot Michael E. Reece. Przyczyną katastrofy była usterka techniczna.

Albania

27 kwietnia 1999, w pełni uzbrojony AH-64 rozbił się i eksplodował podczas lotu treningowego. Załoga odniosła niewielkie obrażenia.
5 maja 1999 dwóch pilotów zginęło w wypadku niedaleko lotniska w Tiranie. Przypuszczalnie przyczyną był wybuch zasobników z amunicją.