Bronie

Dowódca

Tu wrzucamy zdjęcia różnych broni i opisujemy ja.

Dowódca

Karabinek sił specjalnych M4. Moim zdaniem jest on doskonały i najlepszy z wszystkich broni jakie dotychczas są. Jest mały a to wskazuje że może być używany w budynkach i w ogólnie małych pomieszczeniach. Dodatkowe przyrządy jakie można do niego podłączyć przykładowo szynę górną lub dolną i wsunąć kolimator, rączkę taktyczną i wiele wiele więcej. A teraz już parametry i prawidłowy opis:
M4 (ang. M4 Carbine) – karabinek szturmowy produkcji amerykańskiej.

Broń wprowadzona na uzbrojenie armii USA i innych krajów w połowie lat 90. Będąca wersją rozwojową karabinów z rodziny M16. Zbudowana została z powodu zapotrzebowania armii USA na broń o mniejszych wymiarach przeznaczoną dla oddziałów specjalnych i jako broń do samoobrony.

Zasadnicze zmiany w stosunku do poprzednich wersji to skrócenie lufy, zastąpienie kolby stałej kolbą składaną. Produkowany jest w kilku wersjach różniących się rodzajem mechanizmu spustowego, rodzajem łoża i komory zamkowej. Skrócenie lufy zmniejszyło zasięg skuteczny. Dodano szynę na górnej części broni, dzięki czemu można zdejmować rękojeść do przenoszenia broni i montować w jej miejscu różnego rodzaju celowniki optyczne lub kolimatorowe.

Początkowo M4 był używany przez żołnierzy jednostek specjalnych, a czasem stał się popularną bronią także w jednostkach zwykłej piechoty, jako uzbrojenie młodszych oficerów, obsług broni ciężkiej i coraz częściej szeregowych żołnierzy. M4 stał się także następcą pistoletów maszynowych M3 używanych przez załogi czołgów M1 Abrams.

Pierwsza wersja M4, mogła podobnie jak M16A2 strzelać ogniem pojedynczym i seriami trzystrzałowymi, później rozpoczęto produkcję wersji M4A1 mogącej strzelać seriami o dowolnej długości. W chwili obecnej najpopularniejsza jest wersja M4A1 R.I.S. z czterema szynami Picatinny do montażu dowolnego wyposażenia taktycznego, takiego jak: laserowe wskaźniki celu, oświetlenie taktyczne, strzelby taktyczne (XM-26 LSS, Remington 870 MCS), granatnik podwieszany M203, celownik optyczny lub kolimatorowy.

M4 jest używany między innymi przez Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych, Siły Obronne Izraela, komandosów z SAS.

Polska jednostka specjalna Grom wykorzystywała jako podstawową broń cywilne klony kbk M4 czyli karabinki Bushmaster XM15E2S M4A3 i KAC SR-16 Carbine. Od 2008 roku będą one zastępowane przez HK416.

Dowódca

Pistolet maszynowy Uzi [edytuj]

W 1951 roku izraelski konstruktor Uziel Gal zaprojektował pistolet maszynowy, którą nazwano Uzi (od jego imienia), a prace nad jego ostatecznym opracowaniem trwały do 1956 roku. Od 1956 roku pistolet ten był produkowany w zakładach Israel Military Indrustries (IMI), a później także na licencji w belgijskiej wytwórni Farbrique Nationale d'Armes de Guerre (FN). Jest przystosowany do strzelania nabojem pistoletowym 9 x 19 mm Parabellum.

Uzi jest bronią samoczynno-samopowtarzalną (na ogień pojedynczy i ciągły) działającą na zasadzie wykorzystania energii zamka swobodnego z nakłuciem spłonki, gdy zamek znajduje się w końcowej fazie ruchu do przodu. To rozwiązanie pozwala na wykorzystanie efektu tzw. wyrzutu zamka, polegającego na tym, że w końcowej fazie powrotu zamek nie uderza w tylne ścięcie lufy, lecz wyhamowywany jest przez wysuwającą się z komory nabojowej łuskę, a następnie pod wpływem dalszego wzrostu ciśnienia – odrzucony w tylne położenie. Zastosowanie takiego rozwiązania pozwoliło na wydłużenie lufy do 260 mm, przy zachowaniu warunków niezawodnego działania i bezpieczeństwa jej użytkowania. Natomiast wydłużenie lufy zwiększyło prędkość początkową pocisku do 400 m/s i jego energii do 640 J. Strzelanie odbywa się z zamka otwartego. Przez zastosowanie zamka nasuwającego się i obejmującego lufę, skrócono długość broni i zabezpieczono użytkownika przed skutkami rozerwania się łuski przy przedwczesnym lub opóźnionym zapłonie. Dźwignia do napinania zamka porusza się w wycięciu pokrywy komory zamkowej w jej górnej części. Zamek wyposażono w iglicę stałą, wystającą, podparty jest sprężyną powrotną, spełniającą rolę funkcji sprężyny uderzeniowej. Przełącznik rodzaju ognia jest równocześnie bezpiecznikiem przed przypadkowym wystrzałem, dodatkowo posiada on bezpiecznik samoczynny umieszczony w chwycie, który wyłącza się przy ujęciu chwytu ręką. Broń zasilana jest z magazynków pudełkowych o pojemności 25 i 32 nabojów umieszczonych w chwycie. Naboje w magazynku umieszczone są pod kątem w stosunku do osi lufy, dzięki czemu iglica może uderzyć w spłonkę dopiero po wprowadzeniu naboju do komory nabojowej. Uzi wyposażony jest w przeziernikowy celownik przerzutowy z nastawami na 100 i 200 m. Broń produkowana jest ze składaną kolbą metalową lub stałą kolbą drewnianą. Większość elementów wykonywanych jest metodą tłoczenia

Dowódca

Steyr AUG-77 (AUG – niem. Armee Universal Gewehr) (inna nazwa StG 77 – niem. Sturmgewehr 77) – austriacki uniwersalny karabin wojskowy zaprojektowany i produkowany od 1978 roku w firmie Steyr-Daimler-Puch – zakład Steyr-Mannlicher GmbH und Com. KG. w Kleinraming. Zbudowany w układzie bullpup.

Dowódca

FN SCAR

SCAR (Special Operations Forces Combat Assault Rifle) - modułowy karabin automatyczny skonstruowany przez FN Herstal dla Dowództwa Operacji Specjalnych Stanów Zjednoczonych (USSOCOM) w ramach przetargu na karabin dla sił specjalnych.Aktualnie jest testowany m.in przez Navy Seals Karabin ma dwa typy: SCAR-L (Mk 16), lżejszy, wykorzystujący amunicję 5,56 mm NATO oraz SCAR-H (Mk 17), cięższy, wykorzystujący amunicję 7,62 mm NATO. Oba mogą w przyszłości mieć inne warianty, np. karabiny snajperskie. Obecnie przechodzi fazę testową i wprowadzane są ostatnie poprawki.

Opis konstrukcji

Do produkcji wejdzie wiele wersji karabinu w obu kalibrach.

Mk 16 będzie miał trzy wersje o długościach luf: 253 mm, 351 mm i 457 mm. Podobnie będzie w przypadku Mk 17 - trzy wersje będą miały długości luf: 330 mm, 400 mm, 500 mm. Dzięki lufom o różnej długości karabin będzie dobrze sprawdzał się zarówno jako broń snajperska, jak i w walce na krótkie dystanse (np. w budynkach).

60% elementów konstrukcyjnych obu typów będzie identycznych. SCAR-L będzie wykorzystywał standardowe magazynki M16, natomiast SCAR-H nowe magazynki dwudziestonabojowe.

Mk 16 ma zastąpić karabinki M4A1, Mk 18 oraz karabin MK 12 SPR, natomiast Mk 17 karabiny M14 oraz Mk 11 SWS.

Kultura popularna

Obydwie wersje broni występują w grze Tom Clancy's Ghost Recon: Advanced Warfighter oraz Ghost Recon: Advanced Warfighter 2, obydwu częściach Crysisa i Battlefield 2 Jednostki Specjalne. Wersję Mk 16 SCAR-L można też zobaczyć w grze Combat Arms

Dane podstawowe

Państwo Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone/Belgia Belgia
Producent Fabrique Nationale de Herstal
Rodzaj karabin automatyczny
Historia --------------------
Prototypy 2003 - 2007

Dane techniczne

Kaliber 5,56 mm (SCAR-L)
7,62 mm (SCAR-H)

Nabój 5,56 x 45 mm lub opcjonalnie 6,8 x 43 mm(SCAR-L)
7,62 x 51 mm lub opcjonalnie 7,62 x 39 mm (SCAR-H)

Magazynek 30 lub 28 nab. (SCAR-L)
20 nab. (SCAR-H)

Wymiary

Długość lufy 253, 351 lub 457 mm (SCAR-L)
330, 400 lub 500 mm (SCAR-H)

Masa broni 3,5 kg (SCAR-L, wersja standardowa)
3,86 kg (SCAR-H, wersja standardowa)

Inne
Szybkostrzelność teoretyczna 550 - 600 strz./min.

Dowódca

uwaga: tekst jst przetłumaczony z angielskiej wikipedi bo po poslku nie bylo i wrzucony do translatora pewne błedy napewno będą

Beretta Cx4 Storm

Beretta Cx4 Storm jest pistolet - kaliber karabinkiem wymierzonym w sportowej, osobistej obronie i rynkach wymuszenia prawa. Siedem różnych modeli przyjmuje naturalnej wielkości czasopisma Beretta od 92/96, Cougar i Px4 seria pistolety w 9x21 IMI (jego oryginalnym kalibrze), 9x19mm Parabellum, .40 S & W i .45 ACP.

Szczegóły projektowania

Cx4 Storm został rozwinięty, by zostać użyty wraz z innym Beretta półautomatyczy pistolety. Na przykład , czasopisma dla Beretta 92FS chambered w 9mm może zostać użyte w Cx4 (też chambered w 9mm). To pomoce w mniejszym loadout – już nie potrzebując nosić oddzielne czasopisma dla karabin i handgun – i dodaje redundancję, pozwalając osobę nosić więcej amunicji bez dodawania wagi. Używając nie - Beretta Storm czasopisma wymagają, że dwa ekwipunek kawałka ( nie zawarł z karabinem). Kawałki składają się z co następowanie: 9x19mm Parabellum i .40 S & W czasopisma Px4 wymagają C5C620 wkładki i C89210 przycisku zwalniającego. Każdy kaliber może zostać nabyty z Cx4 czasopismami, które tylko pasowały na CX4. .45 ACP tylko przychodzi w ten sposób.
CX4 Storm zawiera szynę Picatinny, która może zostać rozciągnięta pod beczką przez wpychając guzik temblaka i wyciągając szynę przez kciuk tab. Each Storm też zawiera podłużnica z dwoma wsiadany na śruby, drugi puszką być nabyty wraz z gruntowną szyną od producenta. Konturowana szyna dna jest zaprojektowana, by być związaną pod dwoma podłużnica. Najlepsza szyna może też zostać nabyta i jest zainstalowana z narzędziem, które przychodzi z karabinkiem. Trzy śruby i orzechy przymocowują to szczytowi karabinka używającego pre wywierconą dziurę, pozwalając użytkownika użyć szyny jako szablon, by puknąć dwie inne dziury schowane pod cienką błoną plastiku. Poprawne wiertło wielkości potrzeba przymocowywanie najlepszej szyny nie jest zawarte z karabinem albo najlepszym ekwipunkiem szyny i jest musiane, by zostać nabyte oddzielnie. Maksimum pięć szyn Picatinny może zostać zutylizowane używając Beretta dodatkowe ekwipunki, albo użytkownik może użyć dwóch prezentu w zakupie, by przymocować pewną liczbę oczu, uścisków, świateł, laserów, dwójnogi etc., którym This broni palna został zaprojektowany, by być bardzo dający się przystosować do jak oszołomiony.
Cx4 pochodzi z fabryki z regulowanymi żelaznymi wzrokami. Przód po - wzrok jest regulowany dla zarówno windage i wyniesienia używającego dostarczone narzędzie dostosowania. Wznosić wzrok trzepnięcia ma dwa otwory dla nagłej strzelaniny i long-range selekcji wyniesienia. Oba wzroków może zostać złożone na dół kiedy oczy są wsiadany na do opcjonalnej najlepszej szyny.
Towar na Cx4 ma regulowaną długość pociągać. Dostosowanie jest zrobione przez użycie spacers towaru. Karabinek przychodzi z jednym spacer zainstalowany, który może zostać usunięty. Z żadnym spacers towaru zainstalowanym minimalnej długości pociągnij Cx4 jest 337 mm (13.3 w domu). Aby powiększyć długość pociągnij, dodatkowy spacers towaru może zostać nabyty oddzielnie. Suma trzech spacers towaru może zostać zainstalowana, który przynosi długość pociągać do maksimum 382 mm (15.0 w domu).
W dodatku do bycia w stanie się, by przystosować Cx4 z dodatkami, to jest jedno z tylko kilku bronią palna z zdolnością, by przełączyć bezpieczeństwo, port wyrzucenia i wypuszczenie czasopisma do lewej strony broni, by zaakomodować leworękich strzelców.

Użytkownicy

Cx4 jest popularną strzelaniną sportu i do domu karabinek obrony. Długi beczka Cx4 jest dokładniejszy niż pistolet i ma mniej odskoku niż dubeltówka albo tradycyjny karabin. To stało się bardziej pożądanym wyborem dla wiele policyjnych działów.[1] którego amunicja użyła jest też ogólnie taniej niż większość zaokrąglić

Dane

Typ Semi automatyczny karabinek
Miejsce początku Italy
Historia produkcji
Projektant Beretta
Producent Beretta
Wyprodukował 2003
Specyfikacje
Waga 2.575 łobuza (5.68 lb)
Długość 755 mm (29.7 w)
Długość beczki 422.5 mm (16.6 w)
Szerokość 63 mm (2.5 w)
Wzrost 190 mm (7.5 w)
Nabój 9x19mm Parabellum
9x21mm IMI
.40 S & W
.45 ACP
Działanie Blowback

Dowódca

Karabin M14

US Rifle 7,62 mm M14 - produkowany w latach sześćdziesiątych XX wieku amerykański karabin samopowtarzalny kalibru 7,62 x 51 mm.

Historia konstrukcji

Po zakończeniu drugiej wojny światowej podstawowym karabinem amerykańskiej piechoty był M1 Garand. Był to solidny karabin samopowtarzalny, ale o dużej masie i z nietypowym zasilaniem z ośmionabojowych ładowników obniżającym szybkostrzelność praktyczną. Już w czasie II wojny światowej podejmowano próby opracowania wersji karabinu M1 Garand zasilanej z magazynków, ale prace zakończyły się na etapie prototypu. Do prac nad nowym karabinem powrócono wraz z wprowadzeniem do uzbrojenia nowej amunicji T65E3 (7,62 x 51 mm), która wkrótce stała się jako 7,62 mm NATO (.308 NATO) standardową amunicją karabinową państw paktu.
Prace nad nową bronią toczyły się wraz z pracami nad nowym nabojem. Do pierwszego etapu prób dopuszczono:

* T25 - konstrukcję Earle'a M. Harveya
* T28 - pochodną Sturmgewehr 45 opracowaną przez Cyrila A. Moora
* T31 - konstrukcję Johna M. Garanda

W trakcie prób odpadły karabiny T28 i T31, a następnie T47 (przeprojektowany T25). W 1950 roku prowadzono też próby karabinów EM2 i FN FAL ( kalibru 7 x 43 mm Mk1Z), jednak brak zaufania amerykańskich wojskowych do amunicji pośredniej spowodował odrzucenie obu konstrukcji.
Próby rozpoczęto od początku. Tym razem uczestniczyły w nich:

* T44 z zakładów Springfield
* T48 (belgijski FN FAL).

Obydwa karabiny były już zasilane nabojem T65E3, a celem prób było wyłonienie karabinu, który miał się stać standardową bronią piechoty wszystkich armii paktu. Jednak kiedy wyniki prób zaczęły wskazywać na FN FAL jako prawdopodobnego zwycięzcę konkursu, Amerykanie ze względów prestiżowych zdecydowali się wprowadzić do uzbrojenia T44E4 jako „US Rifle 7,62 mm M14”. T44 został zaprojektowany jako udoskonalenie karabinu T20E2 (eksperymentalna wersja karabinu M1 Garand). Miał lżejszą lufę, a po wprowadzeniu nowej amunicji zaadaptowano go do zasilania nabojami T65E3. Produkcję rozpoczęto w 1957 roku.
Wersję karabinu T44E5 wyposażoną w lufę ciężką, grubsze łoże i dwójnóg przyjęto do uzbrojenia jako M15 (miała pełnić funkcję ręcznego karabinu maszynowego). Wkrótce produkcję karabinu maszynowego M15 wstrzymano, wprowadzając w jego miejsce skonstruowaną przez kpt. D. Gosneya z US Infantry Bard odmianę M14A1.
Karabin M14 był bronią solidną i niezawodną, ale poza zasilaniem magazynkowym właściwie pod żadnym względem nie przewyższał karabinu M1 Garand. Niewiele lżejszy i dłuższy, nie sprawdzał się jako karabin strzelający seriami. Zbyt silny nabój powodował, że broni nie dało się opanować i utrzymać na celu. W rezultacie większość karabinów używanych w armii amerykańskiej była pozbawiona możliwości strzelania seriami (w drużynie piechoty były tylko dwa w pełni automatyczne karabiny M14, reszta była w wersji samopowtarzalnej).
W rezultacie już w 1963 roku, po zaledwie pięciu latach od rozpoczęcia produkcji, decyzją sekretarza obrony Roberta S. McNamary produkcję wstrzymano. Do tego czasu wyprodukowano 1 380 346 sztuk karabinu M14. Po wprowadzeniu do uzbrojenia karabinu M16, karabiny M14 wycofano z uzbrojenia. Nieliczne pozostałe egzemplarze są używane przez niektóre oddziały specjalne.

Wersje karabinu M14

Wersje wojskowe

* M14 – wersja standardowa
* M14A1 – wersja karabinu M14 o inaczej ukształtowanej kolbie zakończonej gumowym trzewikiem, z wyodrębnionym chwytem pistoletowym. Karabin był wyposażony w lufę zakończoną osłabiaczem podrzutu, dwójnóg i chwyt przedni. Miała pełnić funkcję ręcznego karabinu maszynowego, ale z powodu małej masy, niewymiennej lufy i mało pojemnego magazynka nie była pełnowartościowym karabinem maszynowym.
* M14 Mod 0 Enhanced Battle Rifle - udoskonalona wersja karabinu przeznaczona do użycia w jednostkach specjalnych US Marines
* M15 – ręczny karabin maszynowy będący pochodną M14. Wyprodukowany w niewielkiej liczbie egzemplarzy.
* M21 – karabin wyborowy powstający przez przebudowę wyselekcjonowanych pod względem rozrzutu karabinów M14
* Type 57 – oznaczenie karabinów produkowanych na Tajwanie (rząd Tajwanu zakupił w 1968 roku linię produkcyjną karabinów M14 należącą do zakładów Springfielda)
* M36 SWS i M89SR - izraelskie karabiny wyborowe, wersje M14 w układzie bullpup

Wersje cywilne

* M14 „National Match Rifle” – samopowtarzalny karabin sportowy
* M14M – wersja produkowana dla członków NRA
* M14ATM – wersja samopowtarzalna produkowana przez Springfielda
* M14 Sporter – samopowtarzalna wersja produkowana przez chiński koncern Norinco. Ze względu na amerykańskie przepisy pozbawiony tłumika płomieni i obsady bagnetu.

Opis konstrukcji

Karabin M14 był indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Ryglowanie przez obrót zamka. Mechanizm spustowy umożliwiał strzelanie ogniem pojedynczym i seriami. Przełącznik rodzaju ognia po prawej stronie komory zamkowej (większość egzemplarzy została pozbawiona możliwości strzelania seriami). Oddzielny bezpiecznik znajdujący się przed spustem. Zasilanie z dwurzędowych magazynków pudełkowych o pojemności 20 naboi. Mechaniczne przyrządy celownicze składają się z muszki w osłonie i celownika przeziernikowego.

Dowódca

Karabin maszynowy Minimi

Minimi – (Mini Mitrailleuse – fr. mini karabin maszynowy) belgijski ręczny karabin maszynowy (rkm), kalibru 5,56 mm, zasilany taśmą nabojową. Pod oznaczeniem M249 używany także przez armię USA.

Historia

W połowie lat 70. XX w. w belgijskich zakładach FN opracowano karabin szturmowy FNC. Jednocześnie postanowiono skonstruować ręczny karabin maszynowy kalibru 5,56 mm, który wraz z FNC mógłby stanowić uzbrojenie drużyny piechoty. W odróżnieniu od innych producentów tego typu zestawów karabin szturmowy–rkm (np. AK-47 i RPK), konstruktorzy FN (zespołem konstrukcyjnym kierował Ernst Vervier) nie zadowolili się wyposażeniem FNC w ciężką lufę i dwójnóg.
Postanowiono opracować broń zasilaną taśmowo, konstrukcyjnie zbliżoną do ukmu, ale ze względu na zasilanie amunicją pośrednią lżejszą i mniejszą. Początkowo problemem była amunicja. Nabój amerykański M193 niezbyt nadawał się do broni wsparcia (zbyt lekki pocisk i w związku z tym słabe własności przy strzelaniu na odległości większe niż 400 m). Postanowiono opracować nowy nabój. Amunicja oznaczona SS109 posiadała przy zachowaniu starej łuski nowy cięższy i dłuższy pocisk. Poprawione właściwości balistyczne pocisku zwiększyły zasięg broni, ale wymagał on innego skoku gwintu niż pociski M193.
W tym samym czasie prace nad podobną bronią toczyły się w także w USA. Podobnie jak w Belgii dostrzeżono wady amunicji M193 i prowadzono prace nad nową amunicją o kalibrze 6 mm. Skonstruowano także trzy modele rkmów zasilanych taką amunicją.
W 1976 odbyły się próby, w których uczestniczyły amerykańskie konstrukcje kalibru 6 mm, niemiecki HK21A1 (został odrzucony z powodu błędów obsługi), M16 w wersji z ciężką lufą i dwójnogiem (bez szans na zwycięstwo z powodu zasilania magazynkowego) i belgijski Minimi. W trakcie prób okazało się, że najlepiej wypadł w nich Minimi. Problemem była tylko nietypowa amunicja SS109.
Broń wprowadzono do uzbrojenia armii amerykańskiej jako XM249 SAW (Squad Automatic Weapon - broń samoczynna piechoty, litera X przed nazwą oznaczała broń znajdującą się w próbach). Szczególnie entuzjastycznie nowy karabin maszynowy przyjęli Marines. Broń była znacznie lżejsza niż M60 a na dystansach do 800 metrów zapewniała podobną siłę ognia. Szybkostrzelność praktyczna była nawet większa, ponieważ wymiana lufy w Minimi jest znacznie łatwiejsza niż w M60. Wprowadzenie Minimi ujednoliciło także amunicje na poziomie drużyny piechoty (karabiny M16A2 i Minimi były zasilane tą samą amunicją). W sytuacji braku zataśmowanej amunicji Minimi można nawet zasilać ze standardowych natowskich magazynków.
W następnych latach prowadzono prace nad udoskonaleniem broni. W 1977 zmieniono konstrukcje rygla lufy co miało ułatwiać jej wymianę. Podstawę muszki przeniesiono nad komorę gazową, jednocześnie przesunięto do tyłu podstawę celownika. Zmieniono kształt kolby (jest ona łatwo odłączana i bez problemu można zmienić kolbę stałą na składaną). Wprowadzono dwójnóg o regulowanej wysokości. Ponieważ zauważono, że w miarę starzenia się sprężyny powrotnej coraz słabiej pochłania ona energię odrzutu, uzupełniono ją amortyzatorem hydropneumatycznym. Tak zmodernizowana broń, oznaczoną jako XM249E1, została wprowadzono 1 stycznia 1982 do uzbrojenia jako M249 SAW. Amunicja SS109 została przyjęta jako standardowa amunicja pośrednia NATO (STANAG 4172). W USA nową amunicję oznaczono M855 i skonstruowano do niej nową wersje karabinu M16 oznaczoną jako M16A2.
W następnych latach coraz więcej karabinów M249 produkowanych w amerykańskiej filii zakładów FN dostarczano amerykańskiej armii. Jednocześnie karabin był przyjmowany na uzbrojenie w innych krajach, najpierw w Belgii, potem Szwecji, Indonezji i in. Lista użytkowników Minimi stale się wydłuża i w rezultacie jest on bezdyskusyjnie najbardziej rozpowszechnionym karabinem maszynowym świata.
Broń jest stale udoskonalana. W 1985 powstała wersja Minimi-Para (Para-Minimi) z krótszą lufą i kolbą składaną. Plastikową skrzynke na taśmę zastąpiono pojemnikien z kordury. Na wierzchu pokrywy komory zamkowej coraz częściej pojawia się podstawa celowników optycznych (FN oferuje taką pokrywe jako opcje, w USA w najnowszej wersji M249 jest to standard).
W 2000 dowództwo US SOCOM (sił specjalnych) ogłosiło konkurs na karabin maszynowy określony jako LMG (Lightweight Machine Gun) lub SPW (Special Purpose Weapon). Wymagania mówiły o broni nie dłuższej niż 112 cm, masie do 5,9 kg. Broń miała być wyposażona w system mocowania wyposażenia taktycznego zgodny z systemem z M4 SOPMOD. Odpowiedzią firmy FN był model Minimi SPW. Nowa wersja ma lufę o długości nieco większej niż Minimi-Para. Lufa jest nadal szybkowymienna, ale nie posiada uchwytu transportowego, dwójnogu, ani zaczepów do montażu na trójnogu (dwójnóg może być mocowany opcjonalnie). Broń ma być standardowo wyposażona w chwyt przedni.

Wersje

* Belgia
o Minimi Standard- wersja standardowa
o Minimi-Para (Para-Minimi) – wersja z kolbą składaną i krótką lufą
* USA
o M249 SAW – wersja standardowa
o M249 SAW (brak odrębnego oznaczenia) – wersja z kolbą składaną i lufą standardową
o M249 SPW – wersja opracowana na zamówienie US SOCOM. Lufa o długości pośredniej bez uchwytu transportowego. Zasilanie wyłącznie taśmowe. Dwójnóg jest wyposażeniem opcjonalnym, standardem jest przedni chwyt. Długa szyna Picatinny na wierzchu pokrywy komory zamkowej. Szyny Picatinny u dołu i po bokach lufy. Kolba składana.
o Mk 46 Mod 0 Navy LMG – wersja opracowana dla Navy Seals. Zmiany podobne jak w wersji SPW (zasilanie tylko taśmowe), ale zachowano dwójnóg. Lekka lufa z tłumikiem płomieni identycznym jak w M4 SOPMOD (możliwość szybkiego montażu tłumika dźwięku KAC QD). Szyny Picatinny wokół lufy dłuższe niż w wersji SPW. Nad lufą znajduje się perforowana osłona z czwartą szyną Picatinny. Broń specjalnie zabezpieczona antykorozyjnie (zabezpieczenie przed kontaktem z wodą morską)
* Francja
o Minimi-Para – wersja z kolbą składaną i krótką lufą
* Kanada
o C9 – odpowiada Minimi Standard ale kolba rurowa z dodatkowym uchwytem.
o C9A1 – jak C9 ale z celownikiem optycznym Elcan
o C9A2 – lufa jak w Minimi-Para, kolba składana, szyny do montażu wyposażenia taktycznego
* Australia
o F89 – podstawowa jest wersja odpowiadająca Minimi Standard, ale tłumik płomienia identyczny jak w karabinie L1A1 (wersja FN FAL)

Opis konstrukcji

Ręczny karabin maszynowy Minimi jest zespołową bronią samoczynną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Ryglowanie przez obrót zamka. Zespół suwadło-zamek porusza się po szynach umocowanych do wewnętrznych ścianek komory zamkowej co zapewnia bardzo wysoką niezawodność. Suwadło odryglowuje zamek dopiero po krótkim ruchu jałowym co ułatwia ekstrakcje i zmniejsza ryzyko pęknięcia łuski. Karabin strzela z zamka otwartego tylko ogniem seriami (mechanizm spustowy bez przerywacza).
Karabin posiada podwójny mechanizm zasilania. Standardowe jest zasilanie z metalowej taśmy rozsypanej M27. Taśma luźna albo w dołączonej pod komorą zamkową skrzynce (odcinek 100 lub 200 nabojowy). Obecnie często zamiast skrzynki stosuje się pojemnik z tkaniny. Mechanizm przesuwu taśmy podobny jak w MG42. Awaryjnie (przy braku zataśmowanej amunicji) można używać magazynków zgodnych ze STANAG (np. od karabinów M16 czy FNC). Przy zasilaniu magazynkowym zwiększa się ryzyko zacięć.
Lufa szybkowymienna (wg norm amerykańskich żołnierz powinien móc wymienić lufę i ponownie zacząć strzelać w czasie poniżej 10 s), posiada ręcznie przestawiany dwupołożeniowy regulator gazowy. Wnętrze lufy chromowane. Lufa zakończona tłumikiem płomienia.
Przyrządy celownicze mechaniczne składają się z muszki i regulowanego celownika przeziernikowego. Nowsze odmiany posiadają na pokrywie komory zamkowej szynę Picatinny do mocowania celownika optycznego lub elektrooptycznego. W wersjach dla sił specjalnych na bocznej szynie często zamocowany jest laserowy wskaźnik celu.

Dane taktyczno-techniczne

Dowódca

Pistolet maszynowy FN P90

Project 90 - (P90) produkowany przez belgijskie zakłady Fabrique Nationale (FN) pistolet maszynowy kalibru 5,7 x 28 mm. Do połowy lat 90. często klasyfikowany jako karabinek.

Historia konstrukcji

We współczesnej armii uzbrojenia klasy karabinu potrzebuje zaledwie 30-40 % żołnierzy. Dla reszty żołnierzy broń strzelecka stanowi wyłącznie narzędzie do samoobrony używane w sytuacjach nadzwyczajnych, a standardowy karabin tylko przeszkadza w wykonywaniu obowiązków. Jednym z większych problemów było zawsze uzbrojenie tych żołnierzy. Pistolety, choć małe i poręczne, wymagają ciągłego treningu strzeleckiego i mają niewielki zasięg. Pistolety maszynowe mają dostateczny zasięg, ale masowe wprowadzenie kamizelek kuloodpornych sprawiło, że stały się w latach osiemdziesiątych nieskuteczne. Ekstremalnie skrócone karabinki (subkarabinki) o lufach długości ok. 25 cm były dość skuteczne, ale stosowana w nich amunicja pośrednia sprawiała, że były dość ciężkie i miały trudny do zaakceptowania silny płomień wylotowy.
Dlatego pod koniec lat osiemdziesiątych w krajach NATO zaczęto pracować nad nową klasą broni pośredniej pomiędzy pistoletem maszynowym a karabinkiem. Prace przyśpieszyło powołanie w latach dziewięćdziesiątych komisji, która miała zająć się oceną nowych konstrukcji broni służącej do samoobrony.
W tym czasie była już gotowa pierwsza konstrukcja spełniająca wymagania. Już w 1986 roku w zakładach FN skonstruowano nową broń, której produkcję pod oznaczeniem P 90 zaczęto w 1991 roku. Była to broń rewolucyjna. Zbudowana w dużej części z polimerów, w układzie bullpup z oryginalnym umieszczonym poziomo nad komorą zamkową magazynkiem. Największą rewolucją był jednak używany w nowej broni nabój SS190 kalibru 5,7 x 28 mm. Przy energii wylotowej pozwalającej zakwalifikować go jako nabój pistoletowy, posiadał on budowę typowego naboju pośredniego. Właśnie z powodu naboju przez dość długi czas broń tę określano jako karabinek. Po zaprezentowaniu pistoletu FiveseveN zasilanego tą samą amunicją zmieniono klasyfikację i obecnie nabój 5,7x 28 mm jest klasyfikowany jako mikrokalibrowy nabój pistoletowy, a P 90 jako pistolet maszynowy.
Jednak sytuacja polityczna lat dziewięćdziesiątych nie sprzyjała wprowadzeniu do uzbrojenia nowej broni o nietypowym kalibrze. Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, kiedy w 1999 roku firma Heckler und Koch zaprezentowała swojego HK PDW2000 (obecnie produkowanego pod oznaczeniem MP7) kalibru 4,6 x 30 mm. W latach 2001 - 2002 odbyły się testy obu amunicji, mające wyłonić przyszłą standardową amunicję NATO. Jednak choć wyniki miały być ogłoszone w 2002 roku, to do dziś (maj 2005) nie zostały ogłoszone.
Produkcja seryjna pistoletu maszynowego P 90 trwa od 1991 roku jednak przez wiele lat był on kupowany w małych ilościach głównie na potrzeby jednostek specjalnych. Obecnie jest to nadal broń rzadko spotykana. P90 produkowany jest w wersjach P90 Triple-Rail, P90L, P90LV, oraz PS90.

Opis konstrukcji

Pistolet maszynowy P 90 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Automatyka broni działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Broń strzela z zamka zamkniętego. Zamek podparty od tyłu dwiema sprężynami powrotnymi. Żerdzie sprężyn pełnią rolę prowadnic zamka. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym i seriami. Przełącznik rodzaju ognia (pełniący także rolę bezpiecznika) ma postać tarczy umieszczonej poziomo pod spustem. Zasilanie z magazynków pięćdziesięcionabojowych umieszczonych poziomo nad lufą. Broń standardowo wyposażona w celownik kolimatorowy. Po obu stronach celownika optycznego proste mechaniczne przyrządy celownicze. Lufa o długości 230 mm zakończona tłumikiem płomieni.

Dowódca

Pistolet maszynowy PP-19

PP-19 Bizon (ros. ПП-19 Бизон) - rosyjski pistolet maszynowy.
PP-19 został skonstruowany we wczesnych latach 90. Broń wykorzystuje zmodyfikowaną (skróconą) komorę zamkową karabinu AKS-74 oraz przejęte z tej samej broni chwyt pistoletowy, mechanizm spustowy i kolbę. Z subkarabinka AKS-74U przejęto przyrządy celownicze.
Broń była zasilana z ślimakowego magazynka mieszczącego 64 naboje 9 mm. W następnych latach pojawiały się kolejne wersje tej broni zasilane amunicją 9 mm Parabellum i 7,62 mm TT. Przyrządy celownicze składają się z muszki i celownika przerzutowego. Kolba składana na lewą stronę broni.